Syndrom Wypalenia Zawodowego

Z tego artykułu dowiesz się:

• Czym jest syndrom wypalenia zawodowego
• Przyczyny wypalenia zawodowego
• Objawy wypalenia zawodowego
• Wypalenie zawodowe – leczenie

Aktywność zawodowa może być źródłem satysfakcji i rozwoju osobistego, ale w ostatnich czasach zbyt często staje się źródłem subiektywnego poczucia porażek i dyskomfortu psychicznego, co w konsekwencji niesie ze sobą negatywne skutki dla zdrowia psychofizycznego.

Miejsce pracy coraz częściej staje się dla licznej grupy pracowników przewlekłym czynnikiem stresogennym i niebezpiecznym zagrożeniem dla zdrowia psychicznego i fizycznego. W Europie 28% pracowników podaje, że odczuwa stres w pracy. Stresogenne czynniki w miejscu pracy są powodem życia w permanentnym stresie i przeżywania między innymi syndromu wypalenia zawodowego, który może skutkować licznymi, przewlekłymi zaburzeniami psychicznymi i somatycznymi. Wypalenie zawodowe – syndrom burnout dotyka coraz więcej osób, niezależnie od profesji, wykształcenia i wieku. Coraz młodsze osoby, nawet przed 30 rokiem życia, skarżą się na przewlekłe zmęczenie i przepracowanie, brakuje im poczucia satysfakcji zawodowej. Będąc na progu dorosłego życia przeżywają poczucie bezradności i beznadziejności. Pomimo dobrego wykształcenia i stałej pracy zarobkowej, nawet dobrze opłacanej, bilans życiowy w ich odczuciu jest negatywny. Stają się potencjalnymi pacjentami gabinetów psychoterapeutycznych i powiększają statystyki lawinowo narastających problemów ze zdrowiem psychicznym w naszym społeczeństwie.

Statystyki dotyczące kondycji zdrowia psychicznego w Polsce i Europie

Statystyki związane z miejscem pracy

Według danych opublikowanych w 2012 r. Polacy pracują najwięcej ze wszystkich obywateli Europy.

U polskiego pracownika można rozpoznać stan przewlekłego zmęczenia, w wyniku, którego wydajność pracy jest o 1/3 niższa niż w pozostałych krajach UE.

Depresja jest, 4 co do częstotliwości występowania chorób na świecie i jest najczęściej diagnozowania u osób w wieku produkcyjnym, w przedziale wiekowym 20 – 40 lat.

Depresja jest główną przyczyną utraty w wydajności pracy z powodu zwolnień lekarskich i wcześniejszego przechodzenia na renty.

W Polsce depresja znajduje się w pierwszej dziesiątce najwyższych wydatków na świadczenia związane z niezdolnością do pracy.

W 2013 r. w Polsce w związku z zaburzeniami depresyjnymi odnotowano 5,38 mln dni absencji chorobowej.

Rocznie z powodu depresji tracimy w Polsce ponad 24.000 lat produktywności. Są to straty dla gospodarki 1-2,6 mld zł.

Jeśli nawet pracownik chory na depresje jest w pracy, to pracuje około 20 % mniej produktywnie. Można, więc przyjąć, że pracuje nie 5 tylko 4 razy w tygodniu.

Największe koszty depresja generuje wśród osób w wieku produkcyjnym.

W wyniku depresji w ciągu jednego epizodu choroby średnia strata to 36 dni roboczych.

Rozpowszechnienie zaburzeń psychicznych

Przeprowadzone w Polsce badania epidemiologiczne zaburzeń psychicznych EZOP, którego wyniki przedstawiono 2012 r. pokazały, że co najmniej jedno zaburzenie psychiczne w ciągu życia można rozpoznać u 23,4 % osób – tj. u ponad 6 mln Polaków.
Badania pokazują, że w populacji 18 – 64 lat około 20 – 30 % osób skarży się na problemy ze zdrowiem psychicznym.
Z raportu wynika, że 1,34 mln Polaków w wieku produkcyjnym ocenia negatywnie swoje zdrowie psychiczne, a skargi depresyjne pojawiły się u 30 % badanych, co może oznaczać, że dotyczy 8 mln Polaków.

Najczęstszym rodzajem zaburzeń występującym w populacji są zaburzenia lękowe; cierpi na nie, co 6 osoba w populacji.
Jedna na 10 ma problemy z zaburzeniami nastroju, głównie z depresją.
Około 7 % cierpi na bezsenność.
Uzależnienia dotykają 4 % populacji.

Autorzy raportu Instytutu Zarządzania w Ochronie Zdrowia Uczelni Łazarskiego podkreślają, że dramatyczne nasilenie problemu związanego z występowaniem depresji dotyka nie tylko chorych, ale całą polska gospodarkę i pracodawców.

Na podstawie badań Europejskiego Stowarzyszeni na Rzecz Walki z Depresją, Parlament Europejski stwierdza, że depresja jest problemem pracowniczym i społecznym, powodującym poważne szkody na rynku pracy, ponieważ jest zjawiskiem dominującym wśród osób w wieku produkcyjnym.

Koszty spowodowane depresją w Unii Europejskiej w 2010 r. szacuje się na 92 mld euro. Ponad 50 % tych kosztów stanowiły: niższa produktywność ze względy na absencję i obniżona efektywność pracy.

Groźnym zjawiskiem jest obserwowane nowe oblicze depresji, charakterystyczne dla ludzi aktywnych zawodowo związane ze wzrostem tempa życia, konkurencyjnością i przeciążeniem obowiązkami. Bojąc się utraty pracy, w tej grupie populacji osoby nie podejmują żadnego leczenia, obawiając się okazywania słabości przez przyznanie się do problemów ze zdrowiem psychicznym. Tym samym opóźniają decyzje o zwróceniu się o pomoc do specjalistów, co powodu nasilenie objawów i konieczność długoterminowego leczenia ostrej fazy choroby, a często także hospitalizację.

Pomimo rozmiaru problemu 2 na 3 kierowników zadeklarował brak dostępu do jakiejkolwiek informacji o formalnym wsparciu w tym zakresie. 43 % kierowników w UE domaga się zdecydowanej polityki i przepisów dotyczących skuteczniejszej ochrony zdrowia psychicznego europejskich pracowników.

Definicja wypalenia zawodowego

Wypalenie zawodowe jest definiowane, jako psychologiczny zespół wyczerpania, przejawiający się nadmiernym obciążeniem emocjonalnym, brakiem energii, spadkiem wydolności fizycznej i zasobów poznawczych, zdystansowaną i obojętną postawą wobec pracy, obniżonym poczuciem dokonań osobistych, obniżonej efektywności zawodowej i poczuciu braku skuteczności, którym towarzyszy zredukowana samoocena, poczucie nieadekwatności i niekompetencji.
Do czynników sprzyjających wypaleniu zawodowemu zalicza się czynniki zewnętrzne środowiskowe, związane ze strukturą pracy, jej organizacją i zawodem, oraz czynniki wewnętrzne, indywidualne cechy osobowościowe, które usposabiają do syndromu wypalenia zawodowego, bądź są zasobami uodporniającymi wobec wypalenia.
Skuteczne strategie radzenia sobie ze stresem, wysoki poziom poczucia koherencji, własnej skuteczności i świadomości kontroli nad własną pracą, oraz tzw. prężność, a także inteligencja emocjonalna i nadzieja na sukces wg. badaczy obniżają ryzyko wystąpienia wypalenia zawodowego.

Przyczyny Wypalenia Zawodowego

Czynnikami prowokującymi syndrom wypalenia zawodowego i problemy ze zdrowiem psychicznym są m.in.:

• Przewlekłe, zwykłe obciążenie pracą.
• Skrajne przeciążenie.
• Wyczerpanie, będące skutkiem przewlekłego zmęczenia.
• Permanentny niepokój związany z obawą utraty pracy.
• Konieczność kolejnych adaptacji, uczenie się nowych zadań przy częstych zmianach pracy.
• Doświadczanie stale silnych negatywnych emocji w pracy, np. gniewu, złości, frustracji, poczucia bezradności, beznadziejności, poczucia chaosu związanego z nadmiarem obowiązków i zbyt dużego tempa pracy.
• Poczucie braku kontroli i wpływu na sposób wykonywania pracy.
• Poczucie braku możliwości decydowania, niezależności w pracy.
• Poczucie braku zaufania do współpracowników i złe relacje interpersonalne, konflikty interpersonalne.
• Brak pozytywnych informacji zwrotnych i poczucie niesprawiedliwości w ocenie wykonywanej pracy, brak przyjaznej atmosfery, i tym samym wzmacnianie poczucia braku kompetencji, bycia nieodpowiednim pracownikiem, poczucia bezwartościowości.
• Stała obawa przed niesprostaniem oczekiwaniom.
• Negatywny styl zarządzania.
• Słaba komunikacja i niedostateczna informacja.
• Powtarzające się zadania.
• Częste zmiany organizacyjne.
• Brak szacunku pracodawcy do pracowników.

Objawy Wypalenia Zawodowego

W efekcie powyższych czynników pojawiają się i przewlekle utrzymują zaburzenia emocjonalne, stany lękowe, depresyjne, stany przewlekłego napięcia, które mogą aktywizować predyspozycje do zaburzeń psychotycznych. Pojawiają się przewlekłe objawy chorób somatycznych, które często nie są diagnozowane w kategoriach psychosomatycznych, i tym samym nie poddają się efektywnemu leczeniu chorób somatycznych.

Etapy wypalenia zawodowego

Zatrzymanie procesu wypalenia zawodowego na początkowym etapie pojawienia się pierwszych symptomów, często trudno zauważalnych, jest oczywiście możliwe i konieczne. Nie mniej, prawdopodobnie nie wystarczy próba zmniejszenia obciążenia pracą czy odwrócenia uwagi od pracy, jako głównej aktywności naszego życia. Gdyby to było takie proste, prawdopodobnie nie bylibyśmy ofiarami tego syndromu. Działania prewencyjne warto podjąć we współpracy z psychoterapeutą.

Pierwszymi objawami wypalenia zawodowego mogą być:

• Zmniejszona odporność organizmu na infekcje
• Dolegliwości somatyczne, bóle głowy, mięśni, kręgosłupa, problemy z układem pokarmowym, krążeniowym
• Permanentne poczucie przemęczenia, a weekendowy wypoczynek nie ma wpływu na samopoczucie
• Stałe zmęczenie fizyczne, brak energii życiowej
• enność w ciągu dnia, bezsenność
• Niechęć wychodzenia do pracy
• Rozdrażnienie, drażliwość, wybuchowość, płaczliwość, spłycenie emocjonalne, obojętność
• Niechęć do innych aktywności, odkładanie spraw na później
• Coraz częstsze urlopy na żądanie, zwolnienia lekarskie
• Symptomy kolejnych etapów wypalenia zawodowego
• Maleje tempo pracy.
• Pogarsza się wydajność pracy.
• Spada kreatywność.
• Zwiększa się ilość błędów i usterek.
• Narastają trudności w wykonywaniu zadań.
• Spada motywacja do pracy.
• Maleje efektywność zarządzania czasem.
• Nasila się niechęć, obojętność, brak zainteresowania pracą i unikanie pracy.
• Pojawia się poczucie braku sensu pracy i jej bezcelowości.
• Zanika poczucie utożsamiania się z pracą.

Symptomami wypalenia zawodowego może być:

• Apatyczność, bierność, niski poziom kreatywności, spadek energii życiowej.
• Obniżona samoocena, która ma wpływ na efektywność pracy. Brak wiary we własne możliwości utrudnia wywiązywanie się z obowiązków i blokuje podejmowanie nowych wyzwań i zadań.
• Wzmacnia postawy rezygnacyjne, tendencje do izolacji i wycofywania się z aktywności, rezygnacji z zamierzonych celów i ambicji, nadziei na rozwój i awans.
• Rezygnacja i unikanie kontaktów społecznych, które powodują izolacje społeczną.
• Trudności w koncentracji, przerzutności uwagi, problemy z zapamiętywaniem i uczeniem się.
• Ograniczone możliwości przyswajania nowych informacji.
• Poczucie chaosu w myśleniu, przyspieszony lub spowolniony tok myślenia.
• Trudności w podejmowaniu decyzji ograniczające efektywność.
• Problemy z samodyscypliną.
• Trudności w organizacji i planowaniu.
• Brak perspektywicznego poczucia ekonomicznego bezpieczeństwa.
• Brak nadziei na stabilną pracę, życie w permanentnym poczuciu zawodowej i pracowniczej niepewności, co wzmacnia niską samoocenę. Rodzi się przekonanie o nietrafności życiowych wyborów, nieprzydatności zdobytego wykształcenia i posiadanych kompetencji.
• Narasta przekonanie, że nie ma się wpływu na własny rozwój i stabilną perspektywę ekonomiczną, oraz poczucie bezpieczeństwa własne i swojej rodziny.

Konsekwencje wypalenia zawodowego
Zwiększa się ryzyko występowania przewlekłych chorób somatycznych.
Zwiększa się ryzyko poważnych stanów zaburzeń psychicznych, które wymagają długoterminowego leczenia, wielokrotnie również hospitalizacji.(Zaburzenia depresyjne, lękowe, psychosomatyczne, zaburzenia snu, uzależnienia)
Zwiększa się absencja w pracy.
Zwiększa się ryzyko konieczności zmiany pracy, bądź rezygnacji z pracy, duża rotacja pracowników.
W skutek depresji pojawia się poważne zagrożenie współwystępowania schorzeń somatycznych, Depresja negatywnie wpływa na przebieg i rokowania wielu innych współwystępujących chorób somatycznych, w tym na śmiertelność.

Wypalenie Zawodowe – Leczenie

Leczenie wypalenia zawodowego i działania prewencyjne mogą odbywać się na poziomie indywidualnym, poprzez wzmacnianie zasobów odpornościowych; na poziomie indywidualno-instytucjonalnym, poprzez wzmacnianie odporności na stresogenne czynniki związane z pracą; oraz instytucjonalnym, polegające na podniesieniu jakości warunków pracy.
Jak leczyć syndrom wypalenia zawodowego? Leczenie i prewencja syndromu wypalenia zawodowego polega na oddziaływaniach terapeutycznych, które bazują na wynikach badań naukowych wskazujących na istotne uwarunkowania osobowościowe, będące potencjalnymi zasobami odpornościowymi, które obniżają ryzyko wystąpienia syndromu wypalenia zawodowego. Proces terapeutyczny polega na aktywizowaniu tych czynników odpornościowych, wzmacnianiu dobrostanu psychicznego. Do tych pożądanych cech osobowościowych należą do nich między innymi:

Poczucie umiejscowienia kontroli. Każdy ma przekonanie o tym, że ma mniejszą lub większą kontrolę nad otoczeniem. Osoby z poczuciem wewnętrznej kontroli różnią się w funkcjonowaniu w stosunku do osób, które funkcjonują z zewnętrznym poczuciem kontroli. Poczucie kontroli wewnętrznej skutkuje przekonaniem, że wynik naszego zachowania jest uwarunkowany naszym zachowaniem i naszymi osobistymi właściwościami. Nie jest, bądź w znacznie mniejszym stopniu jest pod kontrolą innych osób, nie jest przypadkiem, przeznaczeniem bądź szczęśliwym trafem losu. Konsekwencją wewnętrznej kontroli jest większa asertywność i aktywność w poszukiwaniu informacji do wykonania zadania, większa odporność na stres i dążenie do kontroli nad otoczeniem. Osoby te odnoszą większe sukcesy w karierze zawodowej, lubią zadania wymagające własnej inicjatywy, są aktywne, samodzielne, odpowiedzialne i niezależne. Jednostki z poczuciem zewnętrznej kontroli mają skłonność do podporządkowywania się i oczekują przejęcia decyzji i i odpowiedzialności za nich.

Poczucie własnej skuteczności. Jest czynnikiem łączącym pomiędzy posiadaną wiedzą a zachowaniem w podejmowaniu określonej aktywności, warunkuje decyzję o podjęciu określonych działań. Uważa się, że jest predyktorem poczucia satysfakcji i zadowolenia, z jakości życia. Jest przekonaniem o własnej skuteczności w sytuacjach, gdy osoba ma dostateczne umiejętności by wykonać zadanie. Wysokie poczucie skuteczności ma związek ze wzrostem motywacji do działania, oraz efektywnością i osiągnięciami. Ma ono związek ze stawianiem sobie ambitnych celów i większym zaangażowaniem w ich realizację, pomimo trudności i porażek. Obniżone poczucie skuteczności pozytywnie koreluje z tendencją do przeżywania objawów depresyjnych, lękowych, poczucia bezradności i beznadziejności.

Optymizm. Uważany jest za bardzo istotną cechę zasobów odpornościowych, która sprzyja efektywności zawodowej, radzeniu sobie z przeciwnościami losu i trudnościami, zwiększa możliwości adaptacyjne w nowych sytuacjach, obniża nasilenie przeżywanego napięcia i stresu. Ma decydujący wpływ na ocenę poczucia sukcesu i satysfakcji życiowej. Wpływa na samoocenę, poczucie dobrostanu psychicznego i poczucie życiowego sukcesu.

Poczucie koherencji. Jest definiowane, jako orientacja życiowa, ( trwałe lub dynamiczne poczucie pewności siebie), w której świat jest spostrzegany, jako przewidywalny, sensowny, zrozumiały i sterowalny. Uważa się, że ten paradygmat życiowy jest cechą, która kształtuje się poprzez doświadczenia wczesnodziecięce, okresu dojrzewania i wczesnej dorosłości, i jest cechą względnie trwałą. Uważa się, że wysokie poczucie koherencji jest istotnym czynnikiem odpornościowym, obniża poziom doświadczanego stresu i chroni jednostkę przed negatywnymi skutkami stresogennych sytuacji. Pozostaje we ścisłym związku z prawidłowymi strategiami radzenia sobie ze stresem, obniża poziom nieefektywnych stylów, skoncentrowanych na sobie i przeżywaniu doznawanych emocji. Osoby z wysokim poczuciem koherencji cechuje zdolność do trafnej oceny rzeczywistości, nowe sytuacje nie są dla nich zaskoczeniem ani zagrożeniem, nie poddają się losowi, mają poczucie kreowania własnego świata, w trudnej sytuacji same sobie radzą lub wiedzą, jak korzystać z pomocy. Badania wskazują, że osoby o wyższym poziomie poczucia koherencji cieszą się lepszym zdrowiem psychofizycznym. Niski poziom poczucia koherencji prowokuje, intensyfikuje i przyśpiesza proces wypalenia zawodowego.
Podstawowymi wymiarami poczucia koherencji jest: zrozumiałość – przekonanie, że napływające informacje z otoczenia są zrozumiałe, wytłumaczalne, spójne, logiczne, uporządkowane i przewidywalne, a jeśli będą zaskakujące to mogą być uporządkowane. Osoba o wysokim poziomie zrozumiałości trafnie ocenia rzeczywistość. Poczucie sensowności – przekonanie, że istnieją sprawy ważne, dla których warto się emocjonalnie angażować. Osoby o silnym poczuciu sensowności traktują problemy i trudności, jako wyzwania i możliwość samorealizacji, a nie zagrożenie czy obciążenie. Poczucie zaradności – świadomość własnych zasobów, które pozwalają sprostać wymaganiom.

Resiliency – Sprężystość Psychiczna. Jest zdolnością adaptacyjną, przystosowawczą (odpornością psychiczną, odpornością na zranienie) sprzyjającą dobremu funkcjonowaniu pomimo trudności i przeżywaniu traumatycznych przeżyć. Koncepcja resilience podkreśla znaczenie czynników chroniących, które modyfikują negatywne skutki stresogennej sytuacji. Jest związana z takimi cechami osobowościowymi, jak optymizm, stabilność emocjonalna, poczucie koherencji i kontroli, oraz z umiejętnością doświadczania pozytywnych emocji. Osoby o tych cechach wykazują lepsze społeczne przystosowanie, są bardziej pewne siebie, posiadają umiejętność szybkiego odrywania się od negatywnych wydarzeń i wzbudzania pozytywnych stanów emocjonalnych i poznawczych, co sprzyja skutecznemu radzeniu sobie z trudnościami. Resiliency jest uważana za wskaźnik zdrowia psychicznego i czynnik chroniący przed zaburzeniami psychicznymi, bądź obniżający nasilenie objawów.

Inteligencja Emocjonalna. Jest zdolnością rozpoznawania i przetwarzania informacji emocjonalnych, która pozwala na podjęcie adekwatnego działania adaptacyjnego i rozwiązującego problem. Inteligenta emocjonalnie osoba ma świadomość swoich przeżyć emocjonalnych, posiada umiejętność kontrolowania i wyrażania ich, dostrzega i rozumie stany emocjonalne innych, ich przyczyny, właściwie reaguje na nie, czerpie z tego określoną wiedzę i wykorzystuje ją. Potrafi wzbudzać w sobie emocje sprzyjające rozwiązywaniu problemów i osiąganiu założonych celów, oraz potrafi kontrolować i wyciszać te, które temu szkodzą. Ważną cechą, jest zdolność adekwatnych sposobów radzenia sobie z trudnościami, nie przeżywanie stanów zamartwiania się i poczucia winy. Uważa się, że inteligencja emocjonalna chroni przed przeżywaniem stresogennych czynników w pracy, buduje satysfakcjonujące relacje interpersonalne, chroni przed rozwojem zaburzeń psychicznych i przyczynia się do wzmacniania dobrostanu psychicznego.

Jak sobie radzić z wypaleniem zawodowym?

W kontekście opisywanego syndromu wypalenia zawodowego należy zauważyć, że stresogenne czynniki w miejscu pracy nasilają ryzyko dolegliwości zaburzeń zdrowia psychicznego, zaś zasoby odpornościowe pozwalają na modyfikowanie skutków stresu. Oznacza to, że w obliczu trudności i traumatycznych przeżyć nie jesteśmy bezbronni.
Konkluzją powyższych rozważań, jest stwierdzenie, że leczenie syndromu wypalenia zawodowego i działania prewencyjne na poziomie indywidualnym, powinny polegać na wyposażeniu jednostki w niezbędne narzędzia działania, adekwatne do jej możliwości, zasobów odpornościowych, ambicji i motywacji. Bowiem, uniknięcie przekształcenia stanów napięcia w stan przewlekłego stresu i syndrom wypalenia zawodowego, zależy, w jakim stopniu dobieramy odpowiednie strategie i jesteśmy zdolni do poradzenia sobie w sposób emocjonalny i poznawczy ze stresorami. Jak wiele mamy w swoim repertuarze różnych strategii poznawczo-behawioralnych radzenia sobie ze stresogennymi czynnikami, na ile jesteśmy elastyczni i potrafimy modyfikować i przeprowadzać „korektę obranego kursu”. Tak, więc odpowiadając na często zadawane pytanie, jak walczyć z wypaleniem zawodowym? Należy podkreślić, że proces leczenia syndromu wypalenia zawodowego powinien polegać przede wszystkim na wzmacnianiu zasobów odpornościowych.
Również prewencja, zapobieganie wypaleniu zawodowemu polega na wzmacnianiu dobrostanu psychicznego i aktywizowaniu zasobów odpornościowych.

Proces terapeutyczny polega między innymi na:

• Wzmacnianiu poziomu inteligencji emocjonalnej
• Wzmacnianiu poczucia własnej skuteczności
• Wzmacnianiu poczucia koherencji
• Wzmacnianiu strategii radzenia sobie ze stresem
• Wzmacnianiu kompetencji społecznych, umiejętności społecznych
• Wzmacnianiu asertywności wobec otoczenia
• Wzrost samoświadomości, samokontroli, empatii
• Modyfikacji procesów poznawczych, schematów poznawczych związanych z oceną zagrożenia sytuacji stresowej i podejmowanych działań radzenia sobie z nią
• Kształtowaniu realistycznych przekonań zawodowych
• Kształtowaniu umiejętności przestrzegania zasad higieny psychicznej
• Kształtowaniu umiejętności stawiania granic pomiędzy życiem osobistym i zawodowym
• Dążeniu do osiągnięcia równowagi pomiędzy życiem osobistym, rodzinnym i zawodowym

Zwraca się również uwagę na skuteczność psychoterapii poznawczo-behawioralnej. Poznawcze interwencje terapeutyczne uczą panować nad stresem, np. poprzez zmianę schematów poznawczych, błędnych interpretacji stresogennych wydarzeń.

Syndrom wypalenia zawodowego wymaga zindywidualizowanej diagnozy psychologicznej. W niektórych przypadkach wskazana jest również diagnoza lekarza psychiatry, w celu włączenia leczenia farmakologicznego np. przeciwdepresyjnego, przeciwlękowego, leczenia bezsenności itp.
We współczesnych podejściach terapeutycznych dotyczących radzenia sobie ze stresem podkreśla się znaczenie oddziaływań psychologicznej prewencji, w tym również dotyczącej zapobieganiu wypaleniu zawodowemu, poprzez świadomy proces terapeutyczny wzmacniania dobrostanu psychicznego.

W zakończeniu warto wspomnieć o pracoholizmie – uzależnieniu od pracy, które w ostatnich latach jest coraz częściej wymienianą jednostką psychopatologii pracy. Pracoholizm jest obsesyjno-kompulsyjną formą zaburzeń, przejawiającą się w przymusie nieustannego zaangażowania w pracę. Może być skutkiem syndromu wypalenia zawodowego.

Centrum Medyczne Salus Pro Domo w Warszawie oferuje leczenie i prewencję syndromu wypalenia zawodowego.
Swoją ofertę kierujemy zarówno do osób indywidualnych, jak i instytucji, pracodawców, HR i pracowników.

Promocja Zdrowia Psychicznego, Wzmacnianie Dobrostanu Psychicznego, Prewencja Zaburzeń Psychicznych

Zgodnie z wytycznymi Komisji Europejskiej ds. Zdrowia:

Zachęcamy do tworzenia i wspierania zdrowych firm i miejsc pracy, co oznacza bezpieczne warunki pracy, zdrowe psychicznie praktyki pracy, programy promocji zdrowia psychicznego obejmujące psychospołeczne czynnik ryzyka w miejscu pracy.
Zachęcamy firmy do prowadzenia polityki w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa w miejscu pracy, która w sposób jawny obejmuje promocję zdrowia psychicznego i profilaktykę, a także zapobieganie, rozpoznawanie i leczenie zaburzeń depresyjnych, lękowych, uzależnień, zapobieganie samobójstwom.
Zachęcamy do wdrożenia interwencji profilaktycznej w miejscu pracy uwzględniającą modyfikację w zakresie ergonomiki czasu pracy i obciążenia pracą oraz wsparcie społeczne.
Zachęcamy do wdrożenia programów profilaktyki radzenia sobie z lękiem, stresem i wypaleniem zawodowym dla pracowników z grupy ryzyka, programów wczesnego wykrywania i interwencji przeznaczonych dla pracowników, którzy już mają problemy z uzależnieniami i zdrowiem psychicznym.

Szkolenia w formie wykładów, edukacji i warsztatów dla Pracodawców, HR i Pracowników.

Założeniem Kompleksowego Programu Wzmacniania Zdrowia Psychicznego, jest to, że obejmuje swoimi oddziaływaniami wszystkie sfery funkcjonowania człowieka: poznawczą, emocjonalno-motywacyjną i behawioralną.

Cele Programu: Świadome dbanie o zdrowie psychiczne
Zwiększenie świadomości dotyczącej znaczenia zdrowia psychicznego. Upowszechnienie wiedzy z zakresu zdrowia psychicznego, która jest przydatna dla utrzymania i wzmacniania dobrostanu psychicznego, i która obejmuje szeroko rozumiane kompetencje życiowe i rozwojowe człowieka. Wzmacnianie przekonania dotyczącego możliwości skutecznego kontrolowania zdrowia psychicznego.

Zwiększenie świadomości dotyczącej czynników chroniących, intensyfikowanie działania czynników chroniących. Wzmacnianie indywidualnych, rodzinnych i środowiskowych odpornościowych czynników chroniących.

Rozwijanie, kształtowanie i wzmacnianie zasobów zdrowotnych i potencjałów odpornościowych pracowników (np. poczucie koherencji, elastyczność adaptacyjna, sprężystość psychiczna, asertywność i umiejętności społeczne).

Rozwijanie umiejętności redukowania czynników ryzyka dla zdrowia psychicznego.

Wyposażenie w wiedzę dotyczącą zaburzeń psychicznych, umiejętność rozpoznawania symptomów zaburzeń zdrowia psychicznego, objawów chorób psychicznych, umiejętność rozpoznawania ryzykownych stanów psychicznych, umiejętność wczesnego rozpoznawania czynników zagrożenia dla zdrowia psychicznego.

Budowanie kultury w miejscu pracy, w której zdrowie psychiczne jest cenione, a zachowania prozdrowotne promowane.