Próba Romberga jest to neurologiczny test sprawdzający równowagę ciała i jest elementem badania neurologicznego. Test ten wykonuje się głównie przy zaburzeniach równowagi ciała. Próba Romberga nie wymaga wykorzystania specjalistycznej pomiarowej aparatury, jest całkowicie bezpieczna, nieinwazyjna, oraz co najważniejsze jest bezbolesna. Co warto wiedzieć o próbie Romberga?
Przeczytaj więcej o próbie Romberga: https://poprostuzdrowo.pl/proba-romberga
Za równowagę ciała odpowiedzialne są: móżdżek, wzrok, ucho wewnętrzne – a właściwie aparat przedsionkowy mieszczący się w uchu wewnętrznym oraz rdzeń kręgowy. Rolą wzroku jest uświadomienie równowagi ciała w korze mózgu, natomiast narząd przedsionkowy ucha wewnętrznego jest narządem odpowiadającym za utrzymanie równowagi. Wskazaniami do przeprowadzenia próby Romberga jest podejrzenie uszkodzenia rdzenia kręgowego i choroby neurodegeneracyjne. Dzięki próbie Romberga można wskazać, na którym odcinku układu nerwowego doszło do zmian, kontynuować diagnostykę i wykluczyć inne choroby neurologiczne.
Próba Romberga – co to jest?
Próba Romberga jest to fragment badania neurologicznego, przeprowadzany u osób z zaburzeniami równowagi ciała. Test ten przeprowadza się dla oceny równowagi statycznej bez użycia wzroku, w celu wskazania przyczyn, które odpowiadają za zaburzenia. Próba ta jest niezwykle pomocna w rozpoznawaniu zaburzeń równowagi powodowanych zaburzeniami czucia oraz w wykrywaniu uszkodzeń móżdżku. Co ważne, test Romberga nie wymaga pomiarowej specjalistycznej aparatury. Dodatkowo może on być przeprowadzony praktycznie w każdych warunkach. Nazwa tego testu wzięła się od nazwiska niemieckiego neurologa Moritza Romberga, który zaczął stosować tę próbę w 1846 roku.
Wskazania do przeprowadzenia testu Romberga
Test Romberga powinien zostać przeprowadzony u osób mających zawroty głowy, zaburzenia równowagi i u osób zgłaszających niezborność ruchów i częste upadki.
Na czym polega Próba Romberga?
Próba Romberga jest to badanie neurologiczne, które ocenia zdolność utrzymywania równowagi ciała z zamkniętymi oraz z otwartymi oczami. Pacjent musi być boso podczas badania. Lekarz przeprowadzający próbę musi znajdować się obok pacjenta, aby w razie konieczności uchronić pacjenta przed bolesnym upadkiem na ziemię. Ważne, aby uspokoić osobę badaną i zapewnić, że będzie ona miała wsparcie podczas problemów z utrzymaniem równowagi ciała.
Osoba badana musi mieć otwarte oczy i musi stanąć prosto, ze złączonymi stopami oraz z rękoma opuszczonymi wzdłuż tułowia. Jest to pierwszy etap próby, który jest skoncentrowany na obserwacji ewentualnych zaburzeń równowagi. Lekarz podczas próby obserwuje cechy chwiejnej postawy oraz niestabilności. Drugi etap badania polega na wyciągnięciu z zamkniętymi oczyma, przez pacjenta rąk przed siebie. Badający lekarz obserwuje pacjenta pod kątem utrzymania stabilności oraz chwiejności postawy.
Próba Romberga jest wykorzystywana w diagnostyce chorób i zaburzeń:
- ucisku na rdzeń kręgowy,
- niedoboru witamin z grupy B,
- cukrzycy
- zespoły otępienne,
- ataksja Friedreicha,
- stwardnienie rozsiane,
- zatrucia metalami ciężkimi oraz lekami,
- zespół Guillaina–Barrégo.
Wyniki próby Romberga na równowagę
Próba Romberga z wynikiem ujemnym jest prawidłowa, natomiast wynik dodatni świadczy o schorzeniu błędnika oraz wskazuje na uszkodzenie rdzenia kręgowego.
Wynik próby Romberga jest dodatni, jeśli zaobserwuje się:
- pogorszenie równowagi, gdy osoba badana ma zamknięte oczy w stosunku do zaburzeń równowagi w pozycji z otwartymi oczyma,
- całkowity brak równowagi w pozycji z oczyma zamkniętymi.
Dodatnia próba Romberga może być spowodowana uszkodzeniem tylnych sznurów rdzenia kręgowego, które z kolei może być spowodowane:
- niedoborem witamin: B1, B12 i E,
- zatruciami leków i metali ciężkich,
- zespołem Sjogrena,
- zespołem Guillain-Barre,
- cukrzycowej neuropatii,
- ataksji Fridreicha.
Gdy wynik próby Romberga jest nieokreślony, zaleca się wówczas wykonanie zaostrzonego testu Romberga, czyli tak zwanej – próby Manna. Co ważne, nie stosuje się testu Romberga u pacjentów, którzy nie mogą utrzymać pionowej postawy, u leżących chorych, u pacjentów w stanie ciężkim oraz nieprzytomnych.
