Fuga dysocjacyjna
Fuga dysocjacyjna należy do zaburzeń dysocjacyjnych ( konwersyjnych), które są zaburzeniami o charakterze psychogennym – nerwicowym, i mają ścisły związek czasowy z przeżytymi przez osobę silnymi stresogennymi wydarzeniami życiowymi.
Zaburzenia dysocjacyjne cechują zespoły, w których zazwyczaj dominuje jeden objaw np.: amnezja dysocjacyjna, fuga, osłupienie dysocjacyjne, oraz inne zaburzenia konwersyjne, których cechą są niedowłady, porażenia i paraliże kończyn, narządów mowy i które mają podłoże psychologiczne, nie są uwarunkowane somatycznie: organiczne, neurologicznie.
Objawy fugi dysocjacyjnej
Cechą fugi dysocjacyjnej jest występowanie niepamięci bieżących urazowych wydarzeń życiowych – amnezja dysocjacyjna, która może trwać od kilkunastu godzin do kilku tygodni. Okres trwania amnezji może być przedzielony okresami zachowania pełnej pamięci i dobrego funkcjonowania życiowego i zawodowego, pacjenci nagle odzyskują pamięć, bez żadnych działań. Specyficznym objawem fugi jest pozornie celowe i dość zborne podróżowanie, sprawiające wrażenie, jak gdyby pacjent uciekał przed czymś. Często miejsca podróżowania są znane i osadzone w wcześniejszych emocjonalnych doświadczeniach. W stanie fugi pacjenci odbywają podróże poza miejsce zamieszkania lub pracy, kupują bilety, tankują benzynę, pytają o drogę, sprawiają wrażenie osób niebudzących uwagi otoczenia. Okres amnezji w tym stanie jest całkowity. Nagłe odzyskiwanie pamięci może powodować stany lękowe i depresyjne związane z zaskoczeniem i świadomością miejsca, w jakim znajduje się. Osoba przeżywająca objawy fugi dysocjacyjnej może ujawniać nową tożsamość, która jest dość spójna. Częstym objawem jest utrata orientacji, co do własnej tożsamości: imienia i nazwiska, wykonywanego zawodu, i mimo wszystko możliwe jest utrzymanie zdolności do oceny bieżącej sytuacji i podejmowania aktywności, choć traumatyczne wydarzenie jest ciągle pokryte niepamięcią.
Leczenie fugi dysocjacyjnej
Leczenie powinno być poprzedzone dogłębną diagnozą w celu wykluczenia somatycznego podłoża występujących objawów ( diagnostyka neurologiczna), stwierdzenia braku cech organicznego podłoża objawów, bądź obecności innych zaburzeń psychicznych, takich jak schizofrenia, depresja, czy symulacja w celu uzyskania określonych korzyści przez pacjenta np. uniknięcie konsekwencji prawnych.
Podstawową formą leczenia zaburzeń dysocjacyjnych, tak jak we wszystkich zaburzeniach psychogennych jest psychoterapia, dostosowana do rodzaju objawów i przebiegu zaburzenia. W indywidualnych przypadkach stosuje się również leczenie farmakologiczne, polegające na leczeniu benzodiazepinami, pod ścisłą kontrolą lekarza psychiatry, leki z grupy inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny, dawki neuroleptyków, o działaniu przeciwlękowym i uspakajającym.
Centrum Medyczne Salus Pro Domo w Warszawie oferuje diagnozę i kompleksowe leczenie psychofarmakologiczne zaburzeń dysocjacyjnych.
